数值算法求矩阵的最大特征值的幂法.docx
《数值算法求矩阵的最大特征值的幂法.docx》由会员分享,可在线阅读,更多相关《数值算法求矩阵的最大特征值的幂法.docx(12页珍藏版)》请在冰豆网上搜索。
数值算法求矩阵的最大特征值的幂法
[数值算法]求矩阵的最大特征值的幂法.
对于工程计算而言,矩阵的特征值和特征向量都是相当重要和常见的数据,这里给出的幂法是一种常见的求解方法,用的是迭代的思想。
符号说明:
1A为待求的矩阵,
2Uk,Vk为迭代用的列向量。
3最后的最大特征值maxLamda由最后一次的max(Uk)-----求Uk中的绝对值最大的元素的绝对值.所决定。
而maxLamda所对应的特征向量由最后一次迭代的Vk所决定.
主要的想法就是先选一个不为0的初始向量U0!
=0,然后按下面的式子迭代。
U0=V0!
=0
Do
{
Uk=AVk-1
Vk=Uk/max(Uk)
}while(abs(max(Uk)-max(Uk-1))>=e)好了,就这样,更多的细节请去参考相关的数值算法书籍.
在贴出程序之前,先对一部分我新增加的实用函数进行说明:
如:
voidtwoDArrMemApply(Type***inArr,introwNum,intcolNum)
{
inti=0;/*iteratorvaule*/
(*inArr)=(Type**)malloc(sizeof(Type*)*rowNum);
for(i=0;i(*inArr)[i]=(Type*)malloc(sizeof(Type)*colNum);
assertF(*inArr!
=NULL,"intwoDArrMemApply,inArratlastisnull\n");
}
voidtwoDArrMemFree(Type***inArr,introwNum)
{
inti=0;/*iteratorvalue*/
assertF((*inArr)!
=NULL,"in2darrmemfree,inarrisnull\n");
for(i=0;ifree((*inArr)[i]);
free((*inArr));
}
这两个函数的作用相信大家一看就明白,是实现二维指针的申请内存和释放内存的,这样,以后再主程序里的工作量就会小多了。
还有,我在写一些程序段的时候对待外部传进的指针采用如下处理手段(纯C条件下)
除非这个函数有特殊的作用,如申请内存,或要读入外部文本内容到二维指针等。
其余的情况,一律不对外部指针进行任何申请或释放内存的处理。
对于要保护数据的外部传入指针,则在函数内部再做一个局部指针,在函数结尾释放.
对局部指针的操作,也仅限于赋值,而绝对不要用外部传入针指去指向它(即赋一个临时区的地址给外部的指针变量),这当然是错误的。
好了,下面是程序段:
/*formaxlamdaresolve*/
TypepowerMethodForLamda(Type**matrixA,intsize,char*outputFileName)
{
TypemaxLamda;
Type*listV;
Type*listU;
FILE*outputFile;/*theoutputFileforthedataoutput*/
TypepreMax;/*atweendata*/
floate=(float);/*theprecisecontroller*/
TypetmpData;/*tempdataforprogram*/
inti=0;/*iteratortimes*/
intiteratorNum=0;/*iteratornumber*/
/*assertion*/
assertF(matrixA!
=NULL,"inpowerMethodForlamda,matrixAisnull\n");
assertF(outputFileName!
=NULL,"inreadList,listFileNameisnull\n");
/*openfile*/
assertF((outputFile=fopen(outputFileName,"wb"))!
=NULL,"outputfileopenerror\n");
/*memapply*/
listArrMemApply(&listV,size);
listArrMemApply(&listU,size);
/*initialization*/
for(i=0;i{
listV[i]=0;
listU[i]=0;
}
listV[size-1]=1;
listU[size-1]=1;
/*coreprogram*/
fprintf(outputFile,"iteratorTimemaxUk\r\n");
do
{
assertF(listNotZero(listU,size),"inthecoreofpowerMethodForLamdalistUisNULL\n");
assertF(listNotZero(listV,size),"inthecoreofpowerMethodForLamdalistVisNULL\n");
preMax=maxAbsValInList(listU,size);
matirxBy2DWith1DCol(matrixA,listV,listU,size,size);
tmpData=1/maxAbsValInList(listU,size);
numByList(tmpData,listU,listV,size);
fprintf(outputFile,"%-16d%-16f\r\n",iteratorNum,maxAbsValInList(listU,size));
}
while(fabs(preMax-maxAbsValInList(listU,size))>=e);
fprintf(outputFile,"charactsticvectoris:
\r\n");
outputListArrFloat(listV,0,size,outputFile);
/*EndoftheCoreProgram*/
maxLamda=maxAbsValInList(listU,size);
fprintf(outputFile,"themaxlamdais:
\r\n%f.\r\n",maxLamda);
/*memfree*/
free(listV);
free(listU);
/*closethefile*/
fclose(outputFile);
returnmaxLamda;
}
/*相应的辅助函数*/
/*matirxBy2DWith1DCol一个n*n的矩阵和一个n*1的列向量作乘法*/
voidmatirxBy2DWith1DCol(Type**matrixA,Type*matrixListIn,Type*matrixListAns,introwNum,intmNum)
{
/*variabledeclare*/
inti,k;/*iteratornumber*/
Typesum;
/*assertion*/
assertF(matrixA!
=NULL,"intwoMatrixBymatrixAisnull\n");
assertF(matrixListIn!
=NULL,"intwoMatrixBymatrixBisnull\n");
assertF(matrixListAns!
=NULL,"intwoMatrixBymatrixAnsisnull\n");
/*coreprogram*/
for(i=0;i{
sum=0;
for(k=0;ksum+=matrixA[i][k]*matrixListIn[k];
matrixListAns[i]=sum;
}
}
/*求一个一维向量中绝对值的最大值*/
TypemaxAbsValInList(Type*inList,intlen)
{
inti;/*iteratornum*/
TypemaxData;
assertF(inList!
=NULL,"inmaxValInList,inListisNULL\n");
maxData=(Type)fabs(inList[0]);
for(i=1;iif(fabs(inList[i])>maxData)maxData=(Type)fabs(inList[i]);
returnmaxData;
}
/*testprogram*/
/*maxLamdaresolvetestprogram*/
#include""
#include""
#include""
#include""
#include<>
#include<>
#include<>
#include<>
char*inFileName="";
/*
inputdataspecification
row,col;
.;
,,,
,,,
an1,an2,...;
}
*/
char*outFileName="";
#defineDEBUG1
voidmain(intargc,char*argv[])
{
FILE*inputFile;/*inputfile*/
FILE*outputFile;/*outputfile*/
doublestartTime,endTime,tweenTime;/*timecallopsedinfo*/
introwNum,colNum;
Type**wArr;
TypemaxLamda;
intn;/*arrdeminisionforsqurematrix*/
/*defaultinputfileopen*/
if(argc>1)strcpy(inFileName,argv[1]);
assertF((inputFile=fopen(inFileName,"rb"))!
=NULL,"inputfileerror");
printf("inputfileopensuccess\n");
/*defaultoutpoutfileopen*/
if(argc>2)strcpy(outFileName,argv[2]);
assertF((outputFile=fopen(outFileName,"wb"))!
=NULL,"outputfileerror");
printf("outputfileopensuccess\n");
/*Thisfunction,automaticallyfullfillthetaskof
applythememforthe2dpointers.Perfect,right:
)*/
read2DArrFloat(&wArr,&rowNum,&colNum,"");
#ifDEBUG
printf("\n*******startoftestprogram******\n");
printf("nowisrunnig,pleasewait...\n");
startTime=(double)clock()/(double)CLOCKS_PER_SEC;
/******************Coreprogramcode*************/
/*arguprepare*/
assertF(colNum==rowNum,"intestcolNum!
=rowNum");
n=rowNum;/*getthesizeofsquarematrix*/
maxLamda=powerMethodForLamda(wArr,n,"");
printf("themaxlamdais:
%f.\r\n",maxLamda);
fprintf(outputFile,"themaxlamdais:
%f.\r\n",maxLamda);
/******************EndofCoreprogram**********/
endTime=(double)clock()/(double)CLOCKS_PER_SEC;
tweenTime=endTime-startTime;/*Getthetimecollapsed*/
/*Timecollapsedoutput*/
printf("thecollapsedtimeinthisalgorithmimplementis:
%f\n",tweenTime);
fprintf(outputFile,"thecollapsedtimeinthisalgorithmimplementis:
%f\r\n",tweenTime);
printf("\n*******endoftestprogram******\n");
#endif
twoDArrMemFree(&wArr,rowNum);
printf("programendsuccessfully,\nyouhavetopreessanykeytocleanthebufferareatooutput,otherwise,youwiilnotgetthetotalanswer.\n");
getchar();/*ScreenDelayControl*/
return;
}
测试结果:
输入:
3,3;
2,3,2;
10,3,4;
3,6,1;
输出:
iteratorTimemaxUk
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
charactsticvectoris:
,;
themaxlamdais:
.
PS:
最近在数模班里,也的确看到了别的专业一些对程序和算法在理解上比较强能力的人,虽然他们可以告诉你解决了某个问题,但你看一眼他写的程序,充斥在你眼里的,都是大量的“蛮力”算法,像10个层甚至更高层的for循环比比皆是,基本上就是针对这个问题的特型算法。
当他们把这个问题这样“解决”的时候,他们会认为事情已经OK了,而我却还不得不承认自己没想出一个比较好的通用算法。
呵呵~~~随他去呢,反正我水平本来就不高,但作为一个计算机专业的学生而言,保证算法的通用性和函数的模块性,是首要的任务,如果这个程序里要用什么10个层的循环来做,我还不如不写。
还有一些自认为数学感觉好的人,认为经典算法的源程序都在那儿了,自己只要能将它在程序中实现,就了事了.算法在他们的视线里,更多的是只算一种公式,甚至可以不必去了解它的细节.这样的观点和想法,在我这个计算机专业的人看来,同样是不可取的。
路漫漫其修远兮,吾将上下而求索.